Voor het eerst werd hierover gerapporteerd in 400 voor Christus door Xenophon [oude Grieken] die het opvoedkundig aspect beschreef van het paardrijden voor de ruiter. Vele eeuwen later zegt de Duitse dichter en wetenschapper Johann Wolfgang von Goethe [1749-1832]. “Mens en paard versmelten zodanig dat men niet kan zeggen wie wie opvoedt.”.
In de vorige eeuw zorgde de Deense Lis Hartel voor een grote impuls om de mogelijkheden van therapie met paarden verder te onderzoeken en uit te buiten. De amazone belandde met polio in een rolstoel, maar hielp zichzelf met ijzeren wilskracht uit de stoel op de rug van een paard. Ze won daarna zelfs twee keer Olympisch zilver in de dressuur in 1952 en 1956. Zij werd een voorbeeld van de kracht van een sterke motivatie als revalidatiefactor.
Daarna waren publicaties op het gebied van therapeutisch paardrijden niet meer te tellen. In de Duitstalige landen is therapie met het paard ontwikkeld en wordt al meer dan 40 jaar succesvol toegepast. De Nederlandse Equitherapie opleiding is vormgegeven vanuit de “Nederlandse Stichting Helpen met Paarden” en is lid van het internationale Forum de FATP. Een overkoepelend orgaan waar Duitsland, Nederland, Oostenrijk en Zwitserland in vertegenwoordigd zijn. Zij bieden opleidingen in de sector “Equine Assistend Therapy” aan. Deze opleidingen voldoen aan een aantal gezamenlijk vastgestelde kwaliteitscriteria.